زخم‌های فشاری (decubitus ulcers) یکی از چالش‌برانگیزترین اشکال زخم‌های مزمن (chronic wounds) در مراقبت‌های درمانی هستند. این زخم‌ها اغلب در اثر فشار طولانی‌مدت (prolonged pressure)، اصطکاک (friction) یا نیروهای برشی (shearing forces) ایجاد می‌شوند و منجر به انسداد عروقی (vascular occlusion)، کم‌اکسیژنی (tissue hypoxia) و آسیب‌های تغذیه‌ای به پوست می‌گردند. زخم‌های فشاری معمولاً در نواحی استخوانی با پوشش بافت نرم نازک مانند ساکروم (sacrum)، پاشنه پا (heels)، خار بزرگ ران (trochanters) و برجستگی‌های ایسکیال (ischial tuberosities) رخ می‌دهند. مدیریت درمانی این زخم‌ها نیازمند استفاده از پانسمان‌های مدرن فعال (active specialist dressings) است که محیط مرطوب درمانی ایجاد کرده و روند التیام را تسریع می‌بخشند.
در جراحی‌های کم‌تهاجمی، کنترل دقیق و پایدار عروق بزرگ اهمیت حیاتی دارد. این امر به ویژه در بیماران اطفال، که فضای کاری محدودتری در ناحیه جراحی وجود دارد، اهمیت دو چندان می‌یابد. روش‌های مرسوم برای بستن عروق شامل استفاده از نخ بخیه، کلیپس‌های فلزی یا ابزارهای جراحی انرژی محور مانند دستگاه‌های الکتروسرجری هستند. با این حال، این روش‌ها به دلایلی از جمله محدودیت فضای کاری، خطر لغزش، یا آسیب حرارتی به بافت‌های اطراف، همیشه گزینه‌های ایده‌آلی محسوب نمی‌شوند. در این زمینه، استفاده از کلیپس‌های پلیمری قفل‌شونده به عنوان جایگزینی قابل‌اتکا و ایمن مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش ارائه شده در ژورنال Journal of Pediatric Endoscopic Surgery به بررسی کارایی این کلیپس‌ها در جراحی‌های لاپاراسکوپی و توراکوسکوپی کودکان پرداخته است.
در شرایط بحرانی اورژانس، مانند شوک‌های همودینامیک یا ایست قلبی، دسترسی سریع به سیستم عروقی برای تجویز مایعات و داروها امری حیاتی است. با این حال، در بیماران تروما به‌خصوص در موارد شوک شدید، دستیابی به رگ‌های محیطی (Peripheral IV Access) اغلب با دشواری یا شکست مواجه می‌شود. در چنین مواردی، دسترسی درون استخوانی (Intraosseous - IO) به‌عنوان یک جایگزین مؤثر و قابل اعتماد مطرح می‌گردد.
